Uerdinger liny

De Uerdinger liny of ik-ich-liny is in isoglosse, dy't part fan in isoglossebondel is, dy't beskate Westgermaanske dialekten faninoar skiedt. De isoglosse is neamd nei it plak Uerdingen troch Georg Wenker en skiedt dialekten dy't it -k-lûd oan de ein fan in wurd fan dialekten dy't feroare binne ta de -ch-lûd oan de ein fan in wurd, sa as yn ik of ek, benoarden de Liny, ta ich of ech, besuden de liny. De Uerdinger liny is de noardlikste isoglosse dy't de Heechdútske en Middeldútsk dialekten, dy't de Heechdútske lûdferskowing ûndergien hawwe fan it Nederlânsk en Nederdútsk skiedt. De liny rint troch Belgje, Nederlân en Dútslân en benoarden de liny wurdt it Nederlânsk en Nederdútsk sprutsen en besuden dêrfan it Middeldútsk. Yn it gebiet tusken de Uerdinger en de Benrather liny, dy't súdliker leit, wurdt it Germaanske dialekt Limburchsk sprutsen. Benammen yn it easten fan Dútslân wurde de pleatslike dialekten sûnt de tweintichste iuw stadichoan ferkrongen troch it Standertdútsk.

Noardlik fan de Uerdinger liny wurdt bygelyks sein: Ik goh noh Hus (ik sil nei hûs ta) en súdlik dêrfan wurdt it Heechdútske ich of yn guon pleatslike dialekten ech, esch of isch en wurdt bygelyks sein fan: Isch jon noh Huus dat yn it Standertdútsk Ich gehe nach Hause betsjut.